வெள்ளி, டிசம்பர் 19, 2008

சுஜாதா - உபக்கிரகம்

பட்டாபிராமன் தினம் போல் சாயங்காலம் நடப்பதற்குக் கிளம்பினார். ரிட்டயர் ஆனதிலிருந்து அது இப்போது பத்து வருஷமாகிறது. அதிக நாள்கள் இந்த வாக் தவறினதில்லை. பட்டாபிராமன் நிறைய நாள் வாழ்ந்திருக்க விரும்பினார்.




தினசரி மூன்று மைல் நடந்தால் நிறைய நாள் வாழலாம் என்று டாக்டர் சொன்னார். ரீடர்ஸ் டைஜஸ்ட்டில் படித்தார். டவுனுக்கு வெளியே வந்து மைதானத்துக்குக் குறுக்கே நடந்து, சன்னமாக மேல ஏறி இறங்கும் ஹை கிரவுண்ட் பகுதியில் நடந்து செல்வது அவருக்கு மிகவும் விருப்பம்.
அவர் செல்லும் சமயத்தில் அவைரத் தவிர வேறு ஒருவரும் இருக்க மாட்டார்கள். தனக்குத்தானே இரைந்து பேசிக்கோள்ளலாம். அவர் மைனவி, மகள், மகன் எல்லோரும் சுத்தமாக அவர் இறப்பதற்காகக் காத்திருக்கிறார்கள் என்று சில சமயம் அவருக்கு வரும் சந்தேகங்கைளஎல்லாம் தனக்குத்தானே வாதப் பிரதிவாதம் செய்து கொள்ளலாம். மேலும், பச்சைப் புல்வெளியில் மெத்துமெத்தென்று நடப்பது அவருக்குப் பிடிக்கும். தன் சென்ற காலத்தை அசைபோட்டுக்கொண்டே டிராஃபிக் பயமில்லாமல் உத்தமமான தனிமையில் நடக்கலாம். நடந்து சென்றுகொண்டு இருந்தார் என்றும் போல் மாலை. என்றும் போல் ஐந்து பதினெட்டு. என்றும் போல் கழுத்ைதச் சுற்றி மஃப்ளர். கையில் வாக்கிங் ஸ்டிக், காலில் கான்வாஸ் ஷூக்கள். என்றும் போல் தனக்குள் பேச்சு. ஆனால், என்றும் போல இல்லாமல் இன்று ஒரு விநோதம் நடந்தது.



சமீபத்திய மழையில் பளர் என்று பச்ைச நிைறந்துவிட்ட அந்தப் பிரேதசத்தில் நடந்துகொண்டு இருந்தேபாது 'விஷ்' என்று உயரே அவர் பின்னே ஒரு சத்தம் கேட்டது



அந்தச் சத்தத்தை அவர் முதலில் கவனிக்கவில்லை. அதன்பின் அந்தச் சத்தத்தில் அதிகரித்த புதுமை அவர் கவனத்தை நிச்சயம் ஈர்த்தது. அந்த 'விஷ்' சரியாக விவரிக்க, மொழியில் வார்த்தை இல்லை. உடலைச் சிலிர்க்கைவக்கும் சத்தம். திரும்பிப் பார்த்தார். ஒன்றும் தெரியவில்லை.


மேல பார்த்தார். திடுக்கிட்டார்.

ஆகாயத்தில் சுமார் முந்நூறு அடி உயரத்தில் பளபளக்கும் ஒரு கோளம்

கருத்துகள் இல்லை: