கேரக்டர் : கமிஷன் குப்பண்ணா
குப்பண்ணாவைத் தேடிக் கொண்டு தினமும் ஆயிரம் பேர் அலைவார்கள். அவனோ ஆயிரம் இடத்தில் சுற்றிக்கொண்டிருப் பான்.
''என்ன ஸார் பண்றது? சப் ஜட்ஜ் வீட்டிலே கல்யாணம்; வக்கீல் வீட்டுப் பையனுக்கு காலேஜ் அட்மிஷன்; இன்னொருத்தருக்கு வீடு வேணும்; வேறொருத்தருக்கு கார்ப்பரேஷன் லைசென்ஸ்; எல்லாத்துக்கும் இந்தக் குப்பண்ணாதான்! முடியாதுன்னா யார் விடறா?'' என்பான்.
''குப்பண்ணா! உன்னைத்தான் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்'' என்று ஓடி வருவார் ஓர் ஆசாமி.
''ரிஸ்ட் வாச் விஷயம்தானே? வாங்க, இந்த ஓட்டலுக்குள்ளே போய் காபி சாப்பிட்டுக்கொண்டே பேசுவோம்'' என்று அவரை அழைத்துச் சென்று, ''கடியாரத் தைக் காட்டுங்க, பார்க்கலாம். எத்தனை ஜ்வல்ஸ்? பழசு மாதிரி இருக்கே?'' என்பான்.
''என்ன, குப்பண்ணா! புது வாச் இது! பார்த்தா தெரியல்லே? சிங்கப்பூர்லேருந்து வந்தது. போன மாசம்தான் வாங்கினேன். 320 ரூபாய்'' என்பார் அவர்.
''அடாடா! ஏமாந்துட்டேளே சார்! என்கிட்டே சொல்லியிருந்தா இதே வாச்சை இருநூற்று முப்பது ரூபாய்க்கு வாங்கிக் கொடுத்திருப் பேனே! சரி, போறது. இப்ப யார் சார் வாங்கப்போறா? இருநூறு ரூபாய்க்குத் தருவதானால் சொல் லுங்க. ஒரு இடத்திலே கேட்டுப் பார்க்கறேன். அதுவும் உங்களுக்கு அதிருஷ்டம் இருந்தால் விலை போகும்'' என்று கடியாரத்தை வாங்கிக்கொள்வான். இதற்குள் இன்னொரு ஆசாமி அவனைத் தேடி வருவார்.
''என்ன குப்பண்ணா? உன்னை எங்கெல்லாம் தேடறது? சரி, நான் சொன்ன விஷயம் என்ன ஆச்சு?'' என்பார். அவ்வளவுதான்... ரிஸ்ட் வாச் ஆசாமியை அப்படியே நடுத் தெருவில் விட்டுவிட்டுப் புதிதாக வந்தவருடன் போய்விடுவான்.
''உன்னை நம்பி முகூர்த்தத்தை வெச்சுண்டுட்டேன். இன்னும் ஒரு வேலையும் ஆகல்லே! நாளோ ஓடிண்டிருக்கு. 'கலியாணத்துக்குச் சத்திரம் பிடிச்சுத் தரேன்; கச்சே ரிக்கு ஏற்பாடு பண்றேன்; பந்தல் காரன், மேளக்காரன், பால்காரன், சமையல்காரன் எல்லாம் என் பொறுப்பு. நீங்க ஒண்ணுக்கும் கவலைப்படாதீங்கோ'ன்னியே?''
''இப்பவும் சொல்றேன், நீங்க ஒண்ணுக்கும் கவலைப்படாதீங்க. இதோ, இப்பவே போய் சத்தி ரத்தை 'ஃபிக்ஸ்' பண்ணிட்டு, கையோட கச்சேரிக்கும் ஏற்பாடு பண்ணிடறேன். பால்காரன், சமை யல்காரன், மேளக்காரனுக்கெல்லாம் அட்வான்ஸ் கொடுத்துட்டு வந்துடறேன். போதுமா? இன்னொரு விஷயம்... மாப்பிள்ளைக்கு ரிஸ்ட் வாச் போடணும்னு சொல்லிண்டிருந்தீங்களே... ஒரு இடத்திலே ஃபஸ்ட் கிளாஸ் சிங்கப்பூர் வாச் இருக்குது. விலை ரொம்ப மலிவு. அவன் 300 ரூபா சொல்றான். வேணுமானா சொல்லுங்க, 250-க்கு முடிச்சுடலாம். முந்திக் காட்டாப் போயிடும்'' என்றெல்லாம் கூறி, அந்தக் கடியாரத்தை அவர் தலையில் கட்டிவிடுவான். வாச்சின் சொந்தக்காரரிடம் 200-க்குதான் விலை போயிற்று என்று சொல்லி, 50 ரூபாய் கமிஷன் பார்த்துவிடுவான்.
''என்ன குப்பண்ணா, எங்க வீட்டுக் கலியாணத்திலே ஆயிரம் தேங்காய் மிஞ்சிப் போயிடுத்தே! அதை வித்துக் கொடுன்னு சொல்லியிருந்தேனே... மறந்துட்டியா!''
''வக்கீல் வீட்டுக் கல்யாணத் துக்கு வேண்டியிருக்கு. பெரிய காயா இருக்கணும்னு சொன்னா. அதான் யோசிக்கிறேன். எதுக்கும் விலையைச் சொல்லுங்க.''
''நூறு 15 ரூபாய்னு போட்டுண்டு தள்ளிவிடுடா. உனக்கும் கொஞ்சம் கமிஷன் தரேன்.''
''கமிஷனா? சேச்சே! உங்ககிட்டே அதெல்லாம் வாங்குவேனா? அவர் என்ன விலை கொடுக்கிறாரோ, அதை அப்படியே வாங்கிக் கொடுத்துடறேன். எனக்கெதுக்கு கமிஷனும் கிமிஷனும்?''
ஆனால், வக்கீல் வீட்டில் நூறு 20 என்று விலை சொல்லி, ஆயிரம் காயையும் தள்ளிவிடுவான். தேங்காய் கொடுத்தவரிடம் 14 ரூபாய் என்று சொல்லி அதிலும் ஒரு ரூபாய் பார்த்துக்கொள்வான் கமிஷன் குப்பண்ணா
''என்ன ஸார் பண்றது? சப் ஜட்ஜ் வீட்டிலே கல்யாணம்; வக்கீல் வீட்டுப் பையனுக்கு காலேஜ் அட்மிஷன்; இன்னொருத்தருக்கு வீடு வேணும்; வேறொருத்தருக்கு கார்ப்பரேஷன் லைசென்ஸ்; எல்லாத்துக்கும் இந்தக் குப்பண்ணாதான்! முடியாதுன்னா யார் விடறா?'' என்பான்.
''குப்பண்ணா! உன்னைத்தான் தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்'' என்று ஓடி வருவார் ஓர் ஆசாமி.
''ரிஸ்ட் வாச் விஷயம்தானே? வாங்க, இந்த ஓட்டலுக்குள்ளே போய் காபி சாப்பிட்டுக்கொண்டே பேசுவோம்'' என்று அவரை அழைத்துச் சென்று, ''கடியாரத் தைக் காட்டுங்க, பார்க்கலாம். எத்தனை ஜ்வல்ஸ்? பழசு மாதிரி இருக்கே?'' என்பான்.
''என்ன, குப்பண்ணா! புது வாச் இது! பார்த்தா தெரியல்லே? சிங்கப்பூர்லேருந்து வந்தது. போன மாசம்தான் வாங்கினேன். 320 ரூபாய்'' என்பார் அவர்.
''அடாடா! ஏமாந்துட்டேளே சார்! என்கிட்டே சொல்லியிருந்தா இதே வாச்சை இருநூற்று முப்பது ரூபாய்க்கு வாங்கிக் கொடுத்திருப் பேனே! சரி, போறது. இப்ப யார் சார் வாங்கப்போறா? இருநூறு ரூபாய்க்குத் தருவதானால் சொல் லுங்க. ஒரு இடத்திலே கேட்டுப் பார்க்கறேன். அதுவும் உங்களுக்கு அதிருஷ்டம் இருந்தால் விலை போகும்'' என்று கடியாரத்தை வாங்கிக்கொள்வான். இதற்குள் இன்னொரு ஆசாமி அவனைத் தேடி வருவார்.
''என்ன குப்பண்ணா? உன்னை எங்கெல்லாம் தேடறது? சரி, நான் சொன்ன விஷயம் என்ன ஆச்சு?'' என்பார். அவ்வளவுதான்... ரிஸ்ட் வாச் ஆசாமியை அப்படியே நடுத் தெருவில் விட்டுவிட்டுப் புதிதாக வந்தவருடன் போய்விடுவான்.
''உன்னை நம்பி முகூர்த்தத்தை வெச்சுண்டுட்டேன். இன்னும் ஒரு வேலையும் ஆகல்லே! நாளோ ஓடிண்டிருக்கு. 'கலியாணத்துக்குச் சத்திரம் பிடிச்சுத் தரேன்; கச்சே ரிக்கு ஏற்பாடு பண்றேன்; பந்தல் காரன், மேளக்காரன், பால்காரன், சமையல்காரன் எல்லாம் என் பொறுப்பு. நீங்க ஒண்ணுக்கும் கவலைப்படாதீங்கோ'ன்னியே?''
''இப்பவும் சொல்றேன், நீங்க ஒண்ணுக்கும் கவலைப்படாதீங்க. இதோ, இப்பவே போய் சத்தி ரத்தை 'ஃபிக்ஸ்' பண்ணிட்டு, கையோட கச்சேரிக்கும் ஏற்பாடு பண்ணிடறேன். பால்காரன், சமை யல்காரன், மேளக்காரனுக்கெல்லாம் அட்வான்ஸ் கொடுத்துட்டு வந்துடறேன். போதுமா? இன்னொரு விஷயம்... மாப்பிள்ளைக்கு ரிஸ்ட் வாச் போடணும்னு சொல்லிண்டிருந்தீங்களே... ஒரு இடத்திலே ஃபஸ்ட் கிளாஸ் சிங்கப்பூர் வாச் இருக்குது. விலை ரொம்ப மலிவு. அவன் 300 ரூபா சொல்றான். வேணுமானா சொல்லுங்க, 250-க்கு முடிச்சுடலாம். முந்திக் காட்டாப் போயிடும்'' என்றெல்லாம் கூறி, அந்தக் கடியாரத்தை அவர் தலையில் கட்டிவிடுவான். வாச்சின் சொந்தக்காரரிடம் 200-க்குதான் விலை போயிற்று என்று சொல்லி, 50 ரூபாய் கமிஷன் பார்த்துவிடுவான்.
''என்ன குப்பண்ணா, எங்க வீட்டுக் கலியாணத்திலே ஆயிரம் தேங்காய் மிஞ்சிப் போயிடுத்தே! அதை வித்துக் கொடுன்னு சொல்லியிருந்தேனே... மறந்துட்டியா!''
''வக்கீல் வீட்டுக் கல்யாணத் துக்கு வேண்டியிருக்கு. பெரிய காயா இருக்கணும்னு சொன்னா. அதான் யோசிக்கிறேன். எதுக்கும் விலையைச் சொல்லுங்க.''
''நூறு 15 ரூபாய்னு போட்டுண்டு தள்ளிவிடுடா. உனக்கும் கொஞ்சம் கமிஷன் தரேன்.''
''கமிஷனா? சேச்சே! உங்ககிட்டே அதெல்லாம் வாங்குவேனா? அவர் என்ன விலை கொடுக்கிறாரோ, அதை அப்படியே வாங்கிக் கொடுத்துடறேன். எனக்கெதுக்கு கமிஷனும் கிமிஷனும்?''
ஆனால், வக்கீல் வீட்டில் நூறு 20 என்று விலை சொல்லி, ஆயிரம் காயையும் தள்ளிவிடுவான். தேங்காய் கொடுத்தவரிடம் 14 ரூபாய் என்று சொல்லி அதிலும் ஒரு ரூபாய் பார்த்துக்கொள்வான் கமிஷன் குப்பண்ணா
நன்றி : விகடன் பொக்கிஷம் (15.05.1960)
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக